What do you think?
Rate this book
عينا كلب أزرق
تكونت هذه المجموعة من إحدى عشرة قصة، كُتبت الأولى منها في سنة 1947م والأخيرة في سنة 1955م. وأبرز قصصها «عينا كلب أزرق» (1949)، «المرأة التي تصل في السادسة» (1950)، «أحدهم يفسد تنسيق هذه الأزهار»(1952)، و«ليلة الكروانات» (1953).
في قصص «عينا كلب أزرق» تبدأ بالبزوغِ السماتُ الأسلوبية الفنية والسمات الفكرية للكاتب الشاب ماركيز، وإنْ كان بزوغًا عسيرًا نسبيّا. سنلاحظ تكرار افتتانه بالماورائيات واهتمامه بصنوف الموت الذي يكاد لا يكونُ موتا، وكذلك تحديقه في الموتى -أو بالأحرى في حياة الموتى غير المنقطعة- واثقًا من صِلاتهم المتبادلة مع الأحياء، كما بزغت فكرةُ انعزال شخص ما أو غيابه مقترنةً بفكرة بعثه أو انبعاثه أو عودته، وأفكارُه الأثيرة عن الحب التي ستتغتني في أعماله اللاحقة، وتكاد قصص هذه المجموعة تخلو من أية إشارات أو إيماءات جنسية.
في قصص «عينا كلب أزرق» تبدأ بالبزوغِ السماتُ الأسلوبية الفنية والسمات الفكرية للكاتب الشاب ماركيز، وإنْ كان بزوغًا عسيرًا نسبيّا. سنلاحظ تكرار افتتانه بالماورائيات واهتمامه بصنوف الموت الذي يكاد لا يكونُ موتا، وكذلك تحديقه في الموتى -أو بالأحرى في حياة الموتى غير المنقطعة- واثقًا من صِلاتهم المتبادلة مع الأحياء، كما بزغت فكرةُ انعزال شخص ما أو غيابه مقترنةً بفكرة بعثه أو انبعاثه أو عودته، وأفكارُه الأثيرة عن الحب التي ستتغتني في أعماله اللاحقة، وتكاد قصص هذه المجموعة تخلو من أية إشارات أو إيماءات جنسية.
100 pages, Paperback
First published January 1, 1974
About the author
Gabriel García Márquez
829 books37.7k followersGabriel José de la Concordia García Márquez was a Colombian novelist, short-story writer, screenwriter and journalist. García Márquez, familiarly known as "Gabo" in his native country, was considered one of the most significant authors of the 20th century. In 1982, he was awarded the Nobel Prize in Literature.
He studied at the University of Bogotá and later worked as a reporter for the Colombian newspaper El Espectador and as a foreign correspondent in Rome, Paris, Barcelona, Caracas, and New York. He wrote many acclaimed non-fiction works and short stories, but is best-known for his novels, such as One Hundred Years of Solitude (1967) and Love in the Time of Cholera (1985). His works have achieved significant critical acclaim and widespread commercial success, most notably for popularizing a literary style labeled as magical realism, which uses magical elements and events in order to explain real experiences. Some of his works are set in a fictional village called Macondo, and most of them express the theme of solitude.
Having previously written shorter fiction and screenplays, García Márquez sequestered himself away in his Mexico City home for an extended period of time to complete his novel Cien años de soledad, or One Hundred Years of Solitude, published in 1967. The author drew international acclaim for the work, which ultimately sold tens of millions of copies worldwide. García Márquez is credited with helping introduce an array of readers to magical realism, a genre that combines more conventional storytelling forms with vivid, layers of fantasy.
Another one of his novels, El amor en los tiempos del cólera (1985), or Love in the Time of Cholera, drew a large global audience as well. The work was partially based on his parents' courtship and was adapted into a 2007 film starring Javier Bardem. García Márquez wrote seven novels during his life, with additional titles that include El general en su laberinto (1989), or The General in His Labyrinth, and Del amor y otros demonios (1994), or Of Love and Other Demons.
(Arabic: جابرييل جارسيا ماركيز) (Hebrew: גבריאל גארסיה מרקס) (Ukrainian: Ґабріель Ґарсія Маркес) (Belarussian: Габрыель Гарсія Маркес) (Russian: Габриэль Гарсия Маркес)
He studied at the University of Bogotá and later worked as a reporter for the Colombian newspaper El Espectador and as a foreign correspondent in Rome, Paris, Barcelona, Caracas, and New York. He wrote many acclaimed non-fiction works and short stories, but is best-known for his novels, such as One Hundred Years of Solitude (1967) and Love in the Time of Cholera (1985). His works have achieved significant critical acclaim and widespread commercial success, most notably for popularizing a literary style labeled as magical realism, which uses magical elements and events in order to explain real experiences. Some of his works are set in a fictional village called Macondo, and most of them express the theme of solitude.
Having previously written shorter fiction and screenplays, García Márquez sequestered himself away in his Mexico City home for an extended period of time to complete his novel Cien años de soledad, or One Hundred Years of Solitude, published in 1967. The author drew international acclaim for the work, which ultimately sold tens of millions of copies worldwide. García Márquez is credited with helping introduce an array of readers to magical realism, a genre that combines more conventional storytelling forms with vivid, layers of fantasy.
Another one of his novels, El amor en los tiempos del cólera (1985), or Love in the Time of Cholera, drew a large global audience as well. The work was partially based on his parents' courtship and was adapted into a 2007 film starring Javier Bardem. García Márquez wrote seven novels during his life, with additional titles that include El general en su laberinto (1989), or The General in His Labyrinth, and Del amor y otros demonios (1994), or Of Love and Other Demons.
(Arabic: جابرييل جارسيا ماركيز) (Hebrew: גבריאל גארסיה מרקס) (Ukrainian: Ґабріель Ґарсія Маркес) (Belarussian: Габрыель Гарсія Маркес) (Russian: Габриэль Гарсия Маркес)
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 538 reviews
December 5, 2021
Ojos de Perro Azul = Eyes of a Blue Dog, Gabriel García Márquez
Eyes of a Blue Dog
Then she looked at me. I thought that she was looking at me for the first time. But then, when she turned around behind the lamp and I kept feeling her slippery and oily look in back of me, over my shoulder, I understood that it was I who was looking at her for the first time. I lit a cigarette. I took a drag on the harsh, strong smoke, before spinning in the chair, balancing on one of the rear legs.
After that I saw her there, as if she'd been standing beside the lamp looking at me every night. For a few brief minutes that's all we did: look at each other. I looked from the chair, balancing on one of the rear legs. She stood, with a long and quiet hand on the lamp, looking at me. I saw her eyelids lighted up as on every night. It was then that I remembered the usual thing, when I said to her: "Eyes of a blue dog." Without taking her hand off the lamp she said to me: "That. We'll never forget that." She left the orbit, sighing: "Eyes of a blue dog. I've written it everywhere."
I saw her walk over to the dressing table. I watched her appear in the circular glass of the mirror looking at me now at the end of a back and forth of mathematical light. I watched her keep on looking at me with her great hot-coal eyes: looking at me while she opened the little box covered with pink mother of pearl.
I saw her powder her nose. When she finished, she closed the box, stood up again, and walked over to the lamp once more, saying: "I'm afraid that someone is dreaming about this room and revealing my secrets." And over the flame she held the same long and tremulous hand that she had been warming before sitting down at the mirror. And she said: "You don't feel the cold." And I said to her: "Sometimes." And she said to me: "You must feel it now." And then I understood why I couldn't have been alone in the seat. It was the cold that had been giving me the certainty of my solitude. "Now I feel it," I said. "And it's strange because the night is quiet.
Maybe the sheet fell off." She didn't answer. Again she began to move toward the mirror and I turned again in the chair, keeping my back to her. Without seeing her, I knew what she was doing. I knew that she was sitting in front of the mirror again, seeing my back, which had had time to reach the depths of the mirror and be caught by her look, which had also had just enough time to reach the depths and return--before the hand had time to start the second turn--until her lips were anointed now with crimson, from the first turn of her hand in front of the mirror.
I saw, opposite me, the smooth wall, which was like another blind mirror in which I couldn't see her--sitting behind me--but could imagine her where she probably was as if a mirror had been hung in place of the wall. "I see you," I told her. And on the wall I saw what was as if she had raised her eyes and had seen me with my back turned toward her from the chair, in the depths of the mirror, my face turned toward the wall.
Then I saw her lower her eyes again and remain with her eyes always on her brassiere, not talking. And I said to her again: "I see you." And she raised her eyes from her brassiere again. "That's impossible," she said. I asked her why. And she, with her eyes quiet and on her brassiere again: "Because your face is turned toward the wall." Then I spun the chair around.
I had the cigarette clenched in my mouth. When I stayed facing the mirror she was back by the lamp. Now she had her hands open over the flame, like the two wings of a hen, toasting herself, and with her face shaded by her own fingers. "I think I'm going to catch cold," she said. "This must be a city of ice." She turned her face to profile and her skin, from copper to red, suddenly became sad. "Do something about it," she said. And she began to get undressed, item by item, starting at the top with the brassiere. I told her: "I'm going to turn back to the wall."
She said: "No. In any case, you'll see me the way you did when your back was turned." And no sooner had she said it than she was almost completely undressed, with the flame licking her long copper skin. "I've always wanted to see you like that, with the skin of your belly full of deep pits, as if you'd been beaten." And before I realized that my words had become clumsy at the sight of her nakedness she became motionless, warming herself on the globe of the lamp, and she said: "Sometimes I think I'm made of metal." She was silent for an instant. The position of her hands over the flame varied slightly.
I said: "Sometimes in other dreams, I've thought you were only a little bronze statue in the corner of some museum. Maybe that's why you're cold." And she said: "Sometimes, when I sleep on my heart, I can feel my body growing hollow and my skin is like plate. Then, when the blood beats inside me, it's as if someone were calling by knocking on my stomach and I can feel my own copper sound in the bed. It's like--what do you call it--laminated metal." She drew closer to the lamp. "I would have liked to hear you," I said. And she said: "If we find each other sometime, put your ear to my ribs when I sleep on the left side and you'll hear me echoing.
I've always wanted you to do it sometime." I heard her breathe heavily as she talked. And she said that for years she'd done nothing different. Her life had been dedicated to finding me in reality, through that identifying phrase: "Eyes of a blue dog." And she went along the street saying it aloud, as a way of telling the only person who could have understood her:
"I'm the one who comes into your dreams every night and tells you: 'Eyes of a blue dog.'" And she said that she went into restaurants and before ordering said to the waiters: "Eyes of a blue dog." But the waiters bowed reverently, without remembering ever having said that in their dreams.
Then she would write on the napkins and scratch on the varnish of the tables with a knife: "Eyes of a blue dog." And on the steamed-up windows of hotels, stations, all public buildings, she would write with her forefinger: "Eyes of a blue dog." She said that once she went into a drugstore and noticed the same smell that she had smelled in her room one night after having dreamed about me. "He must be near," she thought, seeing the clean, new tiles of the drugstore.
Then she went over to the clerk and said to him: "I always dream about a man who says to me: 'Eyes of a blue dog.'" And she said the clerk had looked at her eyes and told her: "As a matter of fact, miss, you do have eyes like that." And she said to him: "I have to find the man who told me those very words in my dreams." And the clerk started to laugh and moved to the other end of the counter. She kept on seeing the clean tile and smelling the odor. And she opened her purse and on the tiles with her crimson lipstick, she wrote in red letters: "Eyes of a blue dog." The clerk came back from where he had been.
He told her: Madam, you have dirtied the tiles." He gave her a damp cloth, saying: "Clean it up." And she said, still by the lamp, that she had spent the whole afternoon on all fours, washing the tiles and saying: "Eyes of a blue dog," until people gathered at the door and said she was crazy.
Now, when she finished speaking, I remained in the corner, sitting, rocking in the chair. "Every day I try to remember the phrase with which I am to find you," I said. "Now I don't think I'll forget it tomorrow. Still, I've always said the same thing and when I wake up I've always forgotten what the words I can find you with are." And she said: "You invented them yourself on the first day." And I said to her: "I invented them because I saw your eyes of ash. But I never remember the next morning." And she, with clenched fists, beside the lamp, breathed deeply: "If you could at least remember now what city I've been writing it in."
Her tightened teeth gleamed over the flame. "I'd like to touch you now," I said. She raised the face that had been looking at the light; she raised her look, burning, roasting, too, just like her, like her hands, and I felt that she saw me, in the corner where I was sitting, rocking in the chair. "You'd never told me that," she said. "I tell you now and it's the truth," I said. From the other side of the lamp she asked for a cigarette. The butt had disappeared between my fingers. I'd forgotten I was smoking. She said: "I don't know why I can't remember where I wrote it." And I said to her: "For the same reason that tomorrow I won't be able to remember the words." And she said sadly: "No. It's just that sometimes I think that I've dreamed that too."
I stood up and walked toward the lamp. She was a little beyond, and I kept on walking with the cigarettes and matches in my hand, which would not go beyond the lamp. I held the cigarette out to her. She squeezed it between her lips and leaned over to reach the flame before I had time to light the match. "In some city in the world, on all the walls, those words have to appear in writing: 'Eyes of a blue dog," I said. "If I remembered them tomorrow I could find you." She raised her head again and now the lighted coal was between her lips. "Eyes of a blue dog," she sighed, remembered, with the cigarette drooping over her chin and one eye half closed.
Then she sucked in the smoke with the cigarette between her fingers and exclaimed: "This is something else now. I'm warming up." And she said it with her voice a little lukewarm and fleeting, as if she hadn't really said it, but as if she had written it on a piece of paper and had brought the paper close to the flame while I read: "I'm warming," and she had continued with the paper between her thumb and forefinger, turning it around as it was being consumed and I had just read ". . . up," before the paper was completely consumed and dropped all wrinkled to the floor, diminished, converted into light ash dust. "That's better," I said. "Sometimes it frightens me to see you that way. Trembling beside a lamp."
We had been seeing each other for several years. Sometimes, when we were already together, somebody would drop a spoon outside and we would wake up. Little by little we'd been coming to understand that our friendship was subordinated to things, to the simplest of happenings. Our meetings always ended that way, with the fall of a spoon early in the morning.
Now, next to the lamp, she was looking at me. I remembered that she had also looked at me in that way in the past, from that remote dream where I made the chair spin on its back legs and remained facing a strange woman with ashen eyes.
It was in that dream that I asked her for the first time: "Who are you?" And she said to me: "I don't remember." I said to her: "But I think we've seen each other before." And she said, indifferently: "I think I dreamed about you once, about this same room." And I told her: "That's it. I'm beginning to remember now." And she said: "How strange. It's certain that we've met in other dreams."
She took two drags on the cigarette. I was still standing, facing the lamp, when suddenly I kept looking at her. I looked her up and down and she was still copper; no longer hard and cold metal, but yellow, soft, malleable copper. "I'd like to touch you," I said again. And she said: "You'll ruin everything." I said: "It doesn't matter now. All we have to do is turn the pillow in order to meet again." And I held my hand out over the lamp. She didn't move. "You'll ruin everything," she said again before I could touch her. "Maybe, if you come around behind the lamp, we'd wake up frightened in who knows what part of the world."
But I insisted: "It doesn't matter." And she said: "If we turned over the pillow, we'd meet again. But when you wake up you'll have forgotten." I began to move toward the corner. She stayed behind, warming her hands over the flame. And I still wasn't beside the chair when I heard her say behind me: "When I wake up at midnight, I keep turning in bed, with the fringe of the pillow burning my knee, and repeating until dawn: 'Eyes of a blue dog.'"
Then I remained with my face toward the wall. "It's already dawning," I said without looking at her. "When it struck two I was awake and that was a long time back." I went to the door. When I had the knob in my hand, I heard her voice again, the same, invariable. "Don't open that door," she said. "The hallway is full of difficult dreams." And I asked her: "How do you know?" And she told me: "Because I was there a moment ago and I had to come back when I discovered I was sleeping on my heart." I had the door half opened.
I moved it a little and a cold, thin breeze brought me the fresh smell of vegetable earth, damp fields. She spoke again. I gave the turn, still moving the door, mounted on silent hinges, and I told her: "I don't think there's any hallway outside here.
I'm getting the smell of country." And she, a little distant, told me: "I know that better than you. What's happening is that there's a woman outside dreaming about the country." She crossed her arms over the flame. She continued speaking: "It's that woman who always wanted to have a house in the country and was never able to leave the city." I remembered having seen the woman in some previous dream, but I knew, with the door ajar now, that within half an hour I would have to go down for breakfast. And I said: "In any case, I have to leave here in order to wake up." ....
عنوانهای چاپ شده در ایران: «زنی که هر روز راس ساعت شش صبح میآمد»؛ «چشمان آبی رنگ سگ»؛ نویسنده گابریل گارسیا مارکز؛ تاریخ نخستین خوانش روز بیست و سوم ماه آوریل سال1993میلادی؛ تاریخ دومین خوانش روز بیست و پنجم ماه ژوئن سال2003میلادی
عنوان: چشمان آبی رنگ سگ؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ مترجم شاهرخ فرزاد؛ تبریز، ایرانویچ، سال1371؛ در140ص
عنوان: زنی که هر روز راس ساعت شش صبح میآمد؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ مترجم: نیکیتا تیموری؛ تهران، نشر شیرین، سال1378؛ در160ص؛ شابک9645564395؛ چاپ دوم سال1379؛ چاپ دیگر تهران، آریابان، سال1381؛ شابک9647196156؛ چاپ پنجم سال1386؛ شابک9789647196156؛ چاپ هفتم سال1389؛ چاپ یازدهم سال1393؛ موضوع داستانهای کوتاه از نویسندگان کلمبیا - سد��20م
فهرست داستانها: «زنی که هر روز راس ساعت شش صبح میامد!»، «ایوا درون گربه ی خویش»، «بی شک شخصی این گلهای سرخ را پرپر کرده است!»، «آن روی دیگر مرگ»، «گفتگو با آیینه»، «چشمان آبی رنگ سگ»، «لک لک ها در نیمه شب»، «نابسامانی های سه احمق»، «مشکلات ایزابل در زیر بارانهای ماکوندو»، «سومین تسلیم»، «نابو: مردی سیاه که فرشته ها را در انتظار نگه داشت».؛ داستانها همگی درباره ی «مرک» هستند
تاریخ بهنگام رسانی 27/09/1399هجری خورشیدی؛ 13/09/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Eyes of a Blue Dog
Then she looked at me. I thought that she was looking at me for the first time. But then, when she turned around behind the lamp and I kept feeling her slippery and oily look in back of me, over my shoulder, I understood that it was I who was looking at her for the first time. I lit a cigarette. I took a drag on the harsh, strong smoke, before spinning in the chair, balancing on one of the rear legs.
After that I saw her there, as if she'd been standing beside the lamp looking at me every night. For a few brief minutes that's all we did: look at each other. I looked from the chair, balancing on one of the rear legs. She stood, with a long and quiet hand on the lamp, looking at me. I saw her eyelids lighted up as on every night. It was then that I remembered the usual thing, when I said to her: "Eyes of a blue dog." Without taking her hand off the lamp she said to me: "That. We'll never forget that." She left the orbit, sighing: "Eyes of a blue dog. I've written it everywhere."
I saw her walk over to the dressing table. I watched her appear in the circular glass of the mirror looking at me now at the end of a back and forth of mathematical light. I watched her keep on looking at me with her great hot-coal eyes: looking at me while she opened the little box covered with pink mother of pearl.
I saw her powder her nose. When she finished, she closed the box, stood up again, and walked over to the lamp once more, saying: "I'm afraid that someone is dreaming about this room and revealing my secrets." And over the flame she held the same long and tremulous hand that she had been warming before sitting down at the mirror. And she said: "You don't feel the cold." And I said to her: "Sometimes." And she said to me: "You must feel it now." And then I understood why I couldn't have been alone in the seat. It was the cold that had been giving me the certainty of my solitude. "Now I feel it," I said. "And it's strange because the night is quiet.
Maybe the sheet fell off." She didn't answer. Again she began to move toward the mirror and I turned again in the chair, keeping my back to her. Without seeing her, I knew what she was doing. I knew that she was sitting in front of the mirror again, seeing my back, which had had time to reach the depths of the mirror and be caught by her look, which had also had just enough time to reach the depths and return--before the hand had time to start the second turn--until her lips were anointed now with crimson, from the first turn of her hand in front of the mirror.
I saw, opposite me, the smooth wall, which was like another blind mirror in which I couldn't see her--sitting behind me--but could imagine her where she probably was as if a mirror had been hung in place of the wall. "I see you," I told her. And on the wall I saw what was as if she had raised her eyes and had seen me with my back turned toward her from the chair, in the depths of the mirror, my face turned toward the wall.
Then I saw her lower her eyes again and remain with her eyes always on her brassiere, not talking. And I said to her again: "I see you." And she raised her eyes from her brassiere again. "That's impossible," she said. I asked her why. And she, with her eyes quiet and on her brassiere again: "Because your face is turned toward the wall." Then I spun the chair around.
I had the cigarette clenched in my mouth. When I stayed facing the mirror she was back by the lamp. Now she had her hands open over the flame, like the two wings of a hen, toasting herself, and with her face shaded by her own fingers. "I think I'm going to catch cold," she said. "This must be a city of ice." She turned her face to profile and her skin, from copper to red, suddenly became sad. "Do something about it," she said. And she began to get undressed, item by item, starting at the top with the brassiere. I told her: "I'm going to turn back to the wall."
She said: "No. In any case, you'll see me the way you did when your back was turned." And no sooner had she said it than she was almost completely undressed, with the flame licking her long copper skin. "I've always wanted to see you like that, with the skin of your belly full of deep pits, as if you'd been beaten." And before I realized that my words had become clumsy at the sight of her nakedness she became motionless, warming herself on the globe of the lamp, and she said: "Sometimes I think I'm made of metal." She was silent for an instant. The position of her hands over the flame varied slightly.
I said: "Sometimes in other dreams, I've thought you were only a little bronze statue in the corner of some museum. Maybe that's why you're cold." And she said: "Sometimes, when I sleep on my heart, I can feel my body growing hollow and my skin is like plate. Then, when the blood beats inside me, it's as if someone were calling by knocking on my stomach and I can feel my own copper sound in the bed. It's like--what do you call it--laminated metal." She drew closer to the lamp. "I would have liked to hear you," I said. And she said: "If we find each other sometime, put your ear to my ribs when I sleep on the left side and you'll hear me echoing.
I've always wanted you to do it sometime." I heard her breathe heavily as she talked. And she said that for years she'd done nothing different. Her life had been dedicated to finding me in reality, through that identifying phrase: "Eyes of a blue dog." And she went along the street saying it aloud, as a way of telling the only person who could have understood her:
"I'm the one who comes into your dreams every night and tells you: 'Eyes of a blue dog.'" And she said that she went into restaurants and before ordering said to the waiters: "Eyes of a blue dog." But the waiters bowed reverently, without remembering ever having said that in their dreams.
Then she would write on the napkins and scratch on the varnish of the tables with a knife: "Eyes of a blue dog." And on the steamed-up windows of hotels, stations, all public buildings, she would write with her forefinger: "Eyes of a blue dog." She said that once she went into a drugstore and noticed the same smell that she had smelled in her room one night after having dreamed about me. "He must be near," she thought, seeing the clean, new tiles of the drugstore.
Then she went over to the clerk and said to him: "I always dream about a man who says to me: 'Eyes of a blue dog.'" And she said the clerk had looked at her eyes and told her: "As a matter of fact, miss, you do have eyes like that." And she said to him: "I have to find the man who told me those very words in my dreams." And the clerk started to laugh and moved to the other end of the counter. She kept on seeing the clean tile and smelling the odor. And she opened her purse and on the tiles with her crimson lipstick, she wrote in red letters: "Eyes of a blue dog." The clerk came back from where he had been.
He told her: Madam, you have dirtied the tiles." He gave her a damp cloth, saying: "Clean it up." And she said, still by the lamp, that she had spent the whole afternoon on all fours, washing the tiles and saying: "Eyes of a blue dog," until people gathered at the door and said she was crazy.
Now, when she finished speaking, I remained in the corner, sitting, rocking in the chair. "Every day I try to remember the phrase with which I am to find you," I said. "Now I don't think I'll forget it tomorrow. Still, I've always said the same thing and when I wake up I've always forgotten what the words I can find you with are." And she said: "You invented them yourself on the first day." And I said to her: "I invented them because I saw your eyes of ash. But I never remember the next morning." And she, with clenched fists, beside the lamp, breathed deeply: "If you could at least remember now what city I've been writing it in."
Her tightened teeth gleamed over the flame. "I'd like to touch you now," I said. She raised the face that had been looking at the light; she raised her look, burning, roasting, too, just like her, like her hands, and I felt that she saw me, in the corner where I was sitting, rocking in the chair. "You'd never told me that," she said. "I tell you now and it's the truth," I said. From the other side of the lamp she asked for a cigarette. The butt had disappeared between my fingers. I'd forgotten I was smoking. She said: "I don't know why I can't remember where I wrote it." And I said to her: "For the same reason that tomorrow I won't be able to remember the words." And she said sadly: "No. It's just that sometimes I think that I've dreamed that too."
I stood up and walked toward the lamp. She was a little beyond, and I kept on walking with the cigarettes and matches in my hand, which would not go beyond the lamp. I held the cigarette out to her. She squeezed it between her lips and leaned over to reach the flame before I had time to light the match. "In some city in the world, on all the walls, those words have to appear in writing: 'Eyes of a blue dog," I said. "If I remembered them tomorrow I could find you." She raised her head again and now the lighted coal was between her lips. "Eyes of a blue dog," she sighed, remembered, with the cigarette drooping over her chin and one eye half closed.
Then she sucked in the smoke with the cigarette between her fingers and exclaimed: "This is something else now. I'm warming up." And she said it with her voice a little lukewarm and fleeting, as if she hadn't really said it, but as if she had written it on a piece of paper and had brought the paper close to the flame while I read: "I'm warming," and she had continued with the paper between her thumb and forefinger, turning it around as it was being consumed and I had just read ". . . up," before the paper was completely consumed and dropped all wrinkled to the floor, diminished, converted into light ash dust. "That's better," I said. "Sometimes it frightens me to see you that way. Trembling beside a lamp."
We had been seeing each other for several years. Sometimes, when we were already together, somebody would drop a spoon outside and we would wake up. Little by little we'd been coming to understand that our friendship was subordinated to things, to the simplest of happenings. Our meetings always ended that way, with the fall of a spoon early in the morning.
Now, next to the lamp, she was looking at me. I remembered that she had also looked at me in that way in the past, from that remote dream where I made the chair spin on its back legs and remained facing a strange woman with ashen eyes.
It was in that dream that I asked her for the first time: "Who are you?" And she said to me: "I don't remember." I said to her: "But I think we've seen each other before." And she said, indifferently: "I think I dreamed about you once, about this same room." And I told her: "That's it. I'm beginning to remember now." And she said: "How strange. It's certain that we've met in other dreams."
She took two drags on the cigarette. I was still standing, facing the lamp, when suddenly I kept looking at her. I looked her up and down and she was still copper; no longer hard and cold metal, but yellow, soft, malleable copper. "I'd like to touch you," I said again. And she said: "You'll ruin everything." I said: "It doesn't matter now. All we have to do is turn the pillow in order to meet again." And I held my hand out over the lamp. She didn't move. "You'll ruin everything," she said again before I could touch her. "Maybe, if you come around behind the lamp, we'd wake up frightened in who knows what part of the world."
But I insisted: "It doesn't matter." And she said: "If we turned over the pillow, we'd meet again. But when you wake up you'll have forgotten." I began to move toward the corner. She stayed behind, warming her hands over the flame. And I still wasn't beside the chair when I heard her say behind me: "When I wake up at midnight, I keep turning in bed, with the fringe of the pillow burning my knee, and repeating until dawn: 'Eyes of a blue dog.'"
Then I remained with my face toward the wall. "It's already dawning," I said without looking at her. "When it struck two I was awake and that was a long time back." I went to the door. When I had the knob in my hand, I heard her voice again, the same, invariable. "Don't open that door," she said. "The hallway is full of difficult dreams." And I asked her: "How do you know?" And she told me: "Because I was there a moment ago and I had to come back when I discovered I was sleeping on my heart." I had the door half opened.
I moved it a little and a cold, thin breeze brought me the fresh smell of vegetable earth, damp fields. She spoke again. I gave the turn, still moving the door, mounted on silent hinges, and I told her: "I don't think there's any hallway outside here.
I'm getting the smell of country." And she, a little distant, told me: "I know that better than you. What's happening is that there's a woman outside dreaming about the country." She crossed her arms over the flame. She continued speaking: "It's that woman who always wanted to have a house in the country and was never able to leave the city." I remembered having seen the woman in some previous dream, but I knew, with the door ajar now, that within half an hour I would have to go down for breakfast. And I said: "In any case, I have to leave here in order to wake up." ....
عنوانهای چاپ شده در ایران: «زنی که هر روز راس ساعت شش صبح میآمد»؛ «چشمان آبی رنگ سگ»؛ نویسنده گابریل گارسیا مارکز؛ تاریخ نخستین خوانش روز بیست و سوم ماه آوریل سال1993میلادی؛ تاریخ دومین خوانش روز بیست و پنجم ماه ژوئن سال2003میلادی
عنوان: چشمان آبی رنگ سگ؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ مترجم شاهرخ فرزاد؛ تبریز، ایرانویچ، سال1371؛ در140ص
عنوان: زنی که هر روز راس ساعت شش صبح میآمد؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ مترجم: نیکیتا تیموری؛ تهران، نشر شیرین، سال1378؛ در160ص؛ شابک9645564395؛ چاپ دوم سال1379؛ چاپ دیگر تهران، آریابان، سال1381؛ شابک9647196156؛ چاپ پنجم سال1386؛ شابک9789647196156؛ چاپ هفتم سال1389؛ چاپ یازدهم سال1393؛ موضوع داستانهای کوتاه از نویسندگان کلمبیا - سد��20م
فهرست داستانها: «زنی که هر روز راس ساعت شش صبح میامد!»، «ایوا درون گربه ی خویش»، «بی شک شخصی این گلهای سرخ را پرپر کرده است!»، «آن روی دیگر مرگ»، «گفتگو با آیینه»، «چشمان آبی رنگ سگ»، «لک لک ها در نیمه شب»، «نابسامانی های سه احمق»، «مشکلات ایزابل در زیر بارانهای ماکوندو»، «سومین تسلیم»، «نابو: مردی سیاه که فرشته ها را در انتظار نگه داشت».؛ داستانها همگی درباره ی «مرک» هستند
تاریخ بهنگام رسانی 27/09/1399هجری خورشیدی؛ 13/09/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
June 13, 2024
ولنا في الخ��ال حياة..
الخيال والأحلام ساعات بيكونوا عاملين زي البوابة السحرية لحياة تانية نفسنا نعيشها..
حياة مع شخص بنحلم نكون معاه...حياة بندور عليها في الواقع و مش عارفين نلاقيها أو ممكن ساعات بيكونوا مجرد هروب من حياتنا الحقيقية بكل ما فيها من مشاكل...
ماركيز عبر عن كل دة بمنتهي الرقة والجمال في هذه القصة القصيرة..😍
بدأت أحبك يا ماركيز والله:)
الخيال والأحلام ساعات بيكونوا عاملين زي البوابة السحرية لحياة تانية نفسنا نعيشها..
حياة مع شخص بنحلم نكون معاه...حياة بندور عليها في الواقع و مش عارفين نلاقيها أو ممكن ساعات بيكونوا مجرد هروب من حياتنا الحقيقية بكل ما فيها من مشاكل...
ماركيز عبر عن كل دة بمنتهي الرقة والجمال في هذه القصة القصيرة..😍
بدأت أحبك يا ماركيز والله:)
July 21, 2023
- من افضل القصص القصيرة الرمزية التي قرأتها. قصة تقع في احلام رجل وامرأة (بالمطلق) من دون اسماء (لتنطبق على الجميع)، رجل وامرأة متحابان، يرغبان ببعضهما لكنهما يخافان الإقتراب خشية الإستيقاظ! والخوف من الإستيقاظ ليس ترك الحلم وترك بعضهما فقط، بل العودة الى الوحدة والإنعزال اللذي يعيشان به في حياتهم الحقيقية وذلك يتضح من نظره للحائط وكتابتها الوهمية "عينا كلب ازرق".
- الشمعدان يرمز للحرارة، حرارة الشغف والرغبة التي تضج بهما، المرآة ترمز الى المراقبة، الحائط يرمز للعزلة، السيجارة ورمادها يرمزان للإنتظار الذي يعتريه الخوف من الفقد لكنه مطعّم بأمل اللقاء في الحلم القادم.
- الشمعدان يرمز للحرارة، حرارة الشغف والرغبة التي تضج بهما، المرآة ترمز الى المراقبة، الحائط يرمز للعزلة، السيجارة ورمادها يرمزان للإنتظار الذي يعتريه الخوف من الفقد لكنه مطعّم بأمل اللقاء في الحلم القادم.
January 22, 2021
"...the mistaken and absurd world of rational creatures."
These short pieces can be seen as the necessary gathering of ingredients and of the practice of perfecting their measure, which would eventually go into the making of his magnum opus, One Hundred Years of Solitude, as well as his other lesser works.
Death and decay, memory and madness, time and its passing – here, the young Marquez leads the reader away from the mistaken and absurd world of rational creatures into a world where preconceived notions about everything are shattered and dismissed as facile. And you're pulled into a fascinating maze which is scary and scintillating at the same time.
At least three stories stood out for me. The opening story The Third Resignation, with its claustrophobic ruminations of a man beyond the grave who doesn’t know he’s dead (what a premise!). In Nabo: The Black Man Who Made the Angels Wait, Marquez explores the loss of sanity of a man crushed under the twin burdens of racism and poverty, perhaps even slavery. And the third story that struck a chord was Monologue of Isabel Watching it Rain in Macondo. Yes, Macondo didn’t come into existence with One Hundred Years…; it came into being the moment Marquez picked up his pen for the very first time.
One may make a case that these stories are best appreciated after you have already read Marquez’s stellar works and are well-acquainted with his major themes. For these are his earliest fictions written in the 1940s and early '50s, when hardly anyone was writing this kind of stuff.
In any case a genuine talent was in the making and the passing of time proved it.
January '21
These short pieces can be seen as the necessary gathering of ingredients and of the practice of perfecting their measure, which would eventually go into the making of his magnum opus, One Hundred Years of Solitude, as well as his other lesser works.
Death and decay, memory and madness, time and its passing – here, the young Marquez leads the reader away from the mistaken and absurd world of rational creatures into a world where preconceived notions about everything are shattered and dismissed as facile. And you're pulled into a fascinating maze which is scary and scintillating at the same time.
At least three stories stood out for me. The opening story The Third Resignation, with its claustrophobic ruminations of a man beyond the grave who doesn’t know he’s dead (what a premise!). In Nabo: The Black Man Who Made the Angels Wait, Marquez explores the loss of sanity of a man crushed under the twin burdens of racism and poverty, perhaps even slavery. And the third story that struck a chord was Monologue of Isabel Watching it Rain in Macondo. Yes, Macondo didn’t come into existence with One Hundred Years…; it came into being the moment Marquez picked up his pen for the very first time.
One may make a case that these stories are best appreciated after you have already read Marquez’s stellar works and are well-acquainted with his major themes. For these are his earliest fictions written in the 1940s and early '50s, when hardly anyone was writing this kind of stuff.
In any case a genuine talent was in the making and the passing of time proved it.
January '21
July 1, 2024
- مجموعة من القصص القصيرة التي كتبها غارسيا في بداية مشواره الأدبي. القصص بمعظمها جيدة، لكن الترجمة، وللأسف، قضت على معظم هذا الجمال وهذا مستغرب جداً من مترجم بقيمة صالح علماني ومن دار نشر بقيمة دار المدى.
- تتنوع المواضيع في هذه القصص، لكن الغالب عليها هو ثيمة الموت، قوة الروح وعودتها لتسكن الأمكنة. تمتاز القصص بالرمزية وتشكل اولى بذور الواقعية السحرية التي سيدهش غارسيا العالم بها فيما بعد.
- القصص:
الإذعان الثالث
الضلع الآخر للموت
حواء في هرتها
مرارة لثلاثة سائرين نيامًا
حوار المرآة
عينا كلب أزرق
المرأة التي تصل في السادسة
نابو، الزنجي الذي جعل الملائكة تنتظر
احدهم يفسد تنسيق هذه الأزهار
ليلة الكراوانات
مونولوج إيزبيل وهي تروي هطول المطر في ماكوندو
- تتنوع المواضيع في هذه القصص، لكن الغالب عليها هو ثيمة الموت، قوة الروح وعودتها لتسكن الأمكنة. تمتاز القصص بالرمزية وتشكل اولى بذور الواقعية السحرية التي سيدهش غارسيا العالم بها فيما بعد.
- القصص:
الإذعان الثالث
الضلع الآخر للموت
حواء في هرتها
مرارة لثلاثة سائرين نيامًا
حوار المرآة
عينا كلب أزرق
المرأة التي تصل في السادسة
نابو، الزنجي الذي جعل الملائكة تنتظر
احدهم يفسد تنسيق هذه الأزهار
ليلة الكراوانات
مونولوج إيزبيل وهي تروي هطول المطر في ماكوندو
January 5, 2022
Something is terrifying about Marquez's style.
The very worked style adapts well to the morbidity of the subjects; the stories are complex. It is a beautiful little fantastic, dreamlike novel, but it should not abuse it.
The very worked style adapts well to the morbidity of the subjects; the stories are complex. It is a beautiful little fantastic, dreamlike novel, but it should not abuse it.
December 3, 2020
مجموعه ده داستان کوتاه، که هرچند در سال های متفاوتی نوشته شده اند ولی به طرز عجیبی میشه به یکدیگه ربطشون داد!
نقطه اشتراک تمام داستان ها، مرگ بود! مرگ و فضاهای سرد و گنگ و خاکستری و عجیب!
چند داستان اول کتاب، طوری پشت سر هم قرار گرفتن که وقتی می خوندم فکر کردم به هم ربط دارند و اوایل کتاب شک داشتم که نکنه این کتاب رمان باشه!
اما نیمه دوم کتاب این ارتباط بین داستان ها کمتر و کمتر شد تا اینکه تنها وجه مشترک بینشون، همون جو سنگینی بود که بوی مرگ میداد!
توصیف های خوبی از مرگ و لحظه مردن و عالم مرده ها میشه توی داستان ها پیدا کرد...
از ماکز قبلا رمان خوندم و این مجموعه داستان مجددا به من ثابت کرد که درک و فهم نوشته های مارکز، از محدوده ی هوش و ذکاوت من خارجه! :))
اگر بگم از این ده داستان، کلا سی درصد رو فهمیدم دروغ نگفتم! :))
نه اینکه چیز خاصی باشه ها، نه، فقط گنگ و پیچیده اس! همین! :))
اگر مارکز دوست دارید، این کتابش رو هم بخونید، ولی به کسایی که اهل مارکز نیستن نه پیشنهاد میدم نه توصیه می کنم! مرسی، اه... :))
نقطه اشتراک تمام داستان ها، مرگ بود! مرگ و فضاهای سرد و گنگ و خاکستری و عجیب!
چند داستان اول کتاب، طوری پشت سر هم قرار گرفتن که وقتی می خوندم فکر کردم به هم ربط دارند و اوایل کتاب شک داشتم که نکنه این کتاب رمان باشه!
اما نیمه دوم کتاب این ارتباط بین داستان ها کمتر و کمتر شد تا اینکه تنها وجه مشترک بینشون، همون جو سنگینی بود که بوی مرگ میداد!
توصیف های خوبی از مرگ و لحظه مردن و عالم مرده ها میشه توی داستان ها پیدا کرد...
از ماکز قبلا رمان خوندم و این مجموعه داستان مجددا به من ثابت کرد که درک و فهم نوشته های مارکز، از محدوده ی هوش و ذکاوت من خارجه! :))
اگر بگم از این ده داستان، کلا سی درصد رو فهمیدم دروغ نگفتم! :))
نه اینکه چیز خاصی باشه ها، نه، فقط گنگ و پیچیده اس! همین! :))
اگر مارکز دوست دارید، این کتابش رو هم بخونید، ولی به کسایی که اهل مارکز نیستن نه پیشنهاد میدم نه توصیه می کنم! مرسی، اه... :))
February 22, 2022
- أنا أراكِ...
- هذا مستحيل...( سألتها عن السبب الذي يجعله مستحيلاً ، اجابت ) : لأن وجهك بالحائط....
إنه الشخص الذي يزورها في أحلامها كل ليلة ليقول لها : عينا كلب أزرق...الذي يحاول كل يوم ان يتذكر تلك الكلمات التي ستقوده اليها وعندما يستيقظ ينسى الكلمات ولا يتمكن من العثور عليها...إنه الرجل الوحيد الذي لا يتذكر شيئاً مما حلم به حين يستيقظ...
يستولي عليه الشعور بالبرد الباعث على الوحدة....
هى تحاول العثور على الرجل الذي قال لها هذه الكلمات..في أحلامها...انقضت السنوات في البحث عنه...
هل التقيا في حلم ؟
تراه التقاها قبلاً في أحلام اخرى ؟
تراءى لي بأن كلاهما حقيقي في حُلم ...يمكنني تلّمسهما...تساقطت كلماتهما على قلبي...طرقت الجدران..رنينها خافت ناعم....
دفء تسلل للفراغ...تلفت حولي لعلني اقبض عليهما..أردت انتزاعهما من الحُلم...اجل ليتحررا من الحُلم....
أليس كلاهما يخاف اليقظة لكي لا ينسى هو ، بينما تبحث عنه هى...إذن دعاني أفعل ...ولكن إذ بعينا كلب ازرق ترمقني في هدوء تحذرني ألا أفعل....💕
- هذا مستحيل...( سألتها عن السبب الذي يجعله مستحيلاً ، اجابت ) : لأن وجهك بالحائط....
إنه الشخص الذي يزورها في أحلامها كل ليلة ليقول لها : عينا كلب أزرق...الذي يحاول كل يوم ان يتذكر تلك الكلمات التي ستقوده اليها وعندما يستيقظ ينسى الكلمات ولا يتمكن من العثور عليها...إنه الرجل الوحيد الذي لا يتذكر شيئاً مما حلم به حين يستيقظ...
يستولي عليه الشعور بالبرد الباعث على الوحدة....
هى تحاول العثور على الرجل الذي قال لها هذه الكلمات..في أحلامها...انقضت السنوات في البحث عنه...
هل التقيا في حلم ؟
تراه التقاها قبلاً في أحلام اخرى ؟
تراءى لي بأن كلاهما حقيقي في حُلم ...يمكنني تلّمسهما...تساقطت كلماتهما على قلبي...طرقت الجدران..رنينها خافت ناعم....
دفء تسلل للفراغ...تلفت حولي لعلني اقبض عليهما..أردت انتزاعهما من الحُلم...اجل ليتحررا من الحُلم....
أليس كلاهما يخاف اليقظة لكي لا ينسى هو ، بينما تبحث عنه هى...إذن دعاني أفعل ...ولكن إذ بعينا كلب ازرق ترمقني في هدوء تحذرني ألا أفعل....💕
January 4, 2018
Ojos de Perro Azul, Gabriel García Márquez
عنوانها: زنی که هر روز راس ساعت 6 صبح میآمد؛ چشمان آبی رنگ سگ؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ تاریخ نخستین خوانش: بیست و سوم آوریل سال 1993 میلادی؛ تاریخ دومین خوانش: بیست و پنجم ژوئن سال 2003 میلادی
عنوان: چشمان آبیرنگ سگ؛ نویسنده: گابریل گاریا مارکز؛ مترجم: شاهرخ فرزاد؛ تبریز، ایرانویچ؛ 1371؛ در 140 ص؛
عنوان: زنی که هر روز راس ساعت 6 صبح میآمد؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ مترجم: نیکیتا تیموری؛ تهران، نشر شیرین، 1378؛ در 160 ص؛ شابک: 9645564395؛ چاپ دوم 1379؛ چاپ دیگر: تهران، آریابان، 1381؛ شابک: 9647196156؛ چاپ پنجم 1386؛ شابک: 9789647196156؛ چاپ هفتم 1389؛ چاپ یازدهم 1393؛ موضوع: داستانهای کوتاه از نویسندگان کلمبیایی - قرن 20 م
این مجموعه داستان از آثار نخستین مارکز است که برای اولین بار به صورت کتابی در سال 1981 به زبان اسپانیولی چاپ شده و شامل داستانهای: «چشمان آبیرنگ سگ»، «سومین تسلیم»، «مسلماً شخصی این گل سرخها را پرپر کرده است»، «زنی که همیشه در ساعت 6 میآمد»، «لکلکها در نیمه شب»، «نابسامانیهای سه احمق»، «آن روی دیگر مرگ»، «گفت و گو با آینه»، «ایوا در داخل گربه ی خودش است»، «طنزهای ایزابل»، «نابو: مردی سیاه که فرشته ها را در انتظار نگه داشت» ا. شربیانی
عنوانها: زنی که هر روز راس ساعت 6 صبح میآمد؛ چشمان آبی رنگ سگ؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ تاریخ نخستین خوانش: بیست و سوم آوریل سال 1993 میلادی؛ تاریخ دومین خوانش: بیست و پنجم ژوئن سال 2003 میلادی
عنوان: چشمان آبیرنگ سگ؛ نویسنده: گابریل گاریا مارکز؛ مترجم: شاهرخ فرزاد؛ تبریز، ایرانویچ؛ 1371؛ در 140 ص؛
عنوان: زنی که هر روز راس ساعت 6 صبح میآمد؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ مترجم: نیکیتا تیموری؛ تهران، نشر شیرین، 1378؛ در 160 ص؛ شابک: 9645564395؛ چاپ دوم 1379؛ چاپ دیگر: تهران، آریابان، 1381؛ شابک: 9647196156؛ چاپ پنجم 1386؛ شابک: 9789647196156؛ چاپ هفتم 1389؛ چاپ یازدهم 1393؛ موضوع: داستانهای کوتاه از نویسندگان کلمبیایی - قرن 20 م
این مجموعه داستان از آثار نخستین مارکز است که برای اولین بار به صورت کتابی در سال 1981 به زبان اسپانیولی چاپ شده و شامل داستانهای: «چشمان آبیرنگ سگ»، «سومین تسلیم»، «مسلماً شخصی این گل سرخها را پرپر کرده است»، «زنی که همیشه در ساعت 6 میآمد»، «لکلکها در نیمه شب»، «نابسامانیهای سه احمق»، «آن روی دیگر مرگ»، «گفت و گو با آینه»، «ایوا در داخل گربه ی خودش است»، «طنزهای ایزابل»، «نابو: مردی سیاه که فرشته ها را در انتظار نگه داشت» ا. شربیانی
November 15, 2020
Il tema della morte, la fredda solitudine, la passionalità negata che sembra bloccare gran parte dei protagonisti a un passo dal realizzar antichi desideri sono alcuni dei temi portanti di questa affascinante raccolta. Un Márquez abbastanza insolito, che strizza l'occhio a Kafka, al mistero, al gotico, ma che non manca mai di porre a ogni riga la propria riconoscibile firma. Racconti splendidi, pur se caratterizzati da un velo di tristezza a volte quasi opprimente, che possono conceder di scoprire un nuovo lato artistico di questo grande scrittore e regalare splendide emozioni.
December 10, 2018
This is a wonderful anthology containing some of the earliest short stories written by Garcia Marquez. Yes, these are some of the first stories he wrote, but that doesn't make them any less good, on the contrary, some of them are simply magic, full of his raw love for words.
The anthology was published in 1974 but the shorts stories within were all written before 1955. One of these stories, The monologue of Isabel watching the rain falling on Macondo, represents the first mention and the foundation stone to what would become 100 years of Solitude.
Along this anthology one can see Marquez's style changing, from his early stories settle in a haunting supernatural world to a more subtle kind of magic, one that almost feels like real life. Reading this book it's easy to understand how magic realism evolve to become the genre and literary current it's nowadays.
I have some favorites:
Eva is inside her cat, is a haunting, claustrophobic tale. Is she dead, alive, dreaming, sleep waking, did she kill a boy (her boy) or has he been dead for centuries, or is she really a spirit with fragmented images of what once her life now possessing a cat? You don't know and you don't need to know, because the not knowing makes reading this story all the better. And I bet you'll crave an orange after you're done reading.
Eyes of a blue dog, this one gives name to the anthology and with good reason. This is a tale of obsession and sadness and loneliness, of a woman in love with someone she dreams about every night. They are both real, she knows it, and he loves her too. But they don't know each other in real life, and everyday he forgets she exists. When awake, she can't remember how he looks or his name, she only knows what he once told her, that she has the eyes of a blue dog. This story is one that stays with me for days each time after I've read it. It has that incoherent but perfectly understandable quality dreams have, and like dreams it follows you around. If you never get to read this anthology cover to cover, at least find Eyes like a blue dog and read it, it is so worth it.
Monologue of Isabel watching the rain falling on Macondo, this one is the latest of all the stories. Here, Marquez writing is already well settled into the style of his novels. The claustrophobia and dreamy incoherence are gone, replace by a subtle pull into un-reality. This is a story that transports us to a new place, a place that may be very different from our everyday life but that through Isabel's eyes feels familiar, like a home, a magic one.
If you don't feel like taking on Marquez novels, give these stories a chance. You may get hook on magic realism.
The anthology was published in 1974 but the shorts stories within were all written before 1955. One of these stories, The monologue of Isabel watching the rain falling on Macondo, represents the first mention and the foundation stone to what would become 100 years of Solitude.
Along this anthology one can see Marquez's style changing, from his early stories settle in a haunting supernatural world to a more subtle kind of magic, one that almost feels like real life. Reading this book it's easy to understand how magic realism evolve to become the genre and literary current it's nowadays.
I have some favorites:
Eva is inside her cat, is a haunting, claustrophobic tale. Is she dead, alive, dreaming, sleep waking, did she kill a boy (her boy) or has he been dead for centuries, or is she really a spirit with fragmented images of what once her life now possessing a cat? You don't know and you don't need to know, because the not knowing makes reading this story all the better. And I bet you'll crave an orange after you're done reading.
Eyes of a blue dog, this one gives name to the anthology and with good reason. This is a tale of obsession and sadness and loneliness, of a woman in love with someone she dreams about every night. They are both real, she knows it, and he loves her too. But they don't know each other in real life, and everyday he forgets she exists. When awake, she can't remember how he looks or his name, she only knows what he once told her, that she has the eyes of a blue dog. This story is one that stays with me for days each time after I've read it. It has that incoherent but perfectly understandable quality dreams have, and like dreams it follows you around. If you never get to read this anthology cover to cover, at least find Eyes like a blue dog and read it, it is so worth it.
Monologue of Isabel watching the rain falling on Macondo, this one is the latest of all the stories. Here, Marquez writing is already well settled into the style of his novels. The claustrophobia and dreamy incoherence are gone, replace by a subtle pull into un-reality. This is a story that transports us to a new place, a place that may be very different from our everyday life but that through Isabel's eyes feels familiar, like a home, a magic one.
If you don't feel like taking on Marquez novels, give these stories a chance. You may get hook on magic realism.
September 26, 2023
خب راستش و بخوام بگم کتاب رو زیاد دوست نداشتم،خیلی داستان های معمولی داشت کتاب، چیز خاصی هم نداشتن داستان ها، این کتاب از چند داستان کوتاه تشکیل شده داستانهای این مجموعه عبارتاند از: «تسلیم سوم»، «دنده دیگر مرگ»، «حوا به جسم گربهاش فرو رفته است»، «غم و اندوه برای سه خوابگرد»، «گفتگویی در آینه»، «چشمهای سگ آبی رنگ»، «نابو سیاه پوشی که فرشتگان را معطل گذاشته بود»، «کسی نظم این گلهای رز را برهم میزند»، «شب شاهینها» و «ایزابلا در تماشای باران در ماکوندو».
داستان ها هول محور مرگ میچرخه و به صورت رئالیسم جادویی نوشته شده.
قبلا از مارکز صد سال تنهایی رو خونده بودم که خیلی دوست داشتم اون کتاب رو و عشق سال های وبا رو هم خونده بودم که در حد یه رمان عاشقانه خوب بود، ولی تنها یه رمان خوب بود درون مایه ی خاصی به نظرم نداشت، این کتاب داستان های کوتاه داشت که حتی داستان هاشم خیلی معمولی بود و درون ماییه خیلی غنی ای هم نداشت.
داستان ها هول محور مرگ میچرخه و به صورت رئالیسم جادویی نوشته شده.
قبلا از مارکز صد سال تنهایی رو خونده بودم که خیلی دوست داشتم اون کتاب رو و عشق سال های وبا رو هم خونده بودم که در حد یه رمان عاشقانه خوب بود، ولی تنها یه رمان خوب بود درون مایه ی خاصی به نظرم نداشت، این کتاب داستان های کوتاه داشت که حتی داستان هاشم خیلی معمولی بود و درون ماییه خیلی غنی ای هم نداشت.
February 16, 2019
داستانها همه درمورد مرگاند. مرگهای جادویی. مرگهای آمریکای لاتینی. مرگهای عجیب.
کتاب از عجیبی کم نداشت، و گرچه هی تعجب میکردم و باورم نمیشد این حجم از غریبی، اما از کلمهها، جملهها، و هنرمندی مارکز هم انگشت به دهن میموندم. که اصلا چطور همچین چیزهایی نوشته، چطور اینقدر قشنگ کلمهها رو انتخاب کرده؟ تصویرهای زنده ساخته؟
کتاب از عجیبی کم نداشت، و گرچه هی تعجب میکردم و باورم نمیشد این حجم از غریبی، اما از کلمهها، جملهها، و هنرمندی مارکز هم انگشت به دهن میموندم. که اصلا چطور همچین چیزهایی نوشته، چطور اینقدر قشنگ کلمهها رو انتخاب کرده؟ تصویرهای زنده ساخته؟
October 4, 2018
Señora, su niño tiene una enfermedad grave: está muerto
Tu chiamale se vuoi …
Raccolta dei primi racconti giovanili di Garcia Marquez, Nobel per la Letteratura nel 1982, scritti tra il 1947 ed il 1955, anno, quest’ultimo, fondamentale nel percorso evolutivo del genere umano.
Riporto maldestramente da Wikipedia:
1. La terza rassegnazione. Un bambino morto all'età di 7 anni continua a crescere per altri 18 nel feretro che la madre gli ha fatto costruire su misure da adulto, disteso su un tavolo in una stanza di casa.
2. L'altra costola della morte. Il protagonista si sveglia spaventato per aver sognato il fratello gemello appena morto di cancro.
3. Eva sta dentro il suo gatto. Immobile nel suo letto, una bambina pensa forse al fratello/doppio morto e sepolto in giardino.
4. Amarezza per tre sonnambuli. Tre fratelli osservano, forse, la madre perseguitata dal sonnambulismo, che hanno ospitato in casa.
5. Dialogo dello specchio. Un uomo al risveglio si guarda allo specchio mentre si rade, ricorda il fratello gemello morto.
6. Occhi di cane azzurro. È il resoconto di un sogno. Nel vedere la bellezza degli occhi grigi di una donna chiusa in una stanza, sola con lui, un uomo dice: Occhi di cane azzurro.
7. La donna che arrivava alle sei. Ogni giorno una donna non più giovane entra alle sei in punto del pomeriggio nel bar di José, mangia un piatto che lui non le fa pagare, quindi se ne va ogni volta con un uomo diverso.
8. Nabo, il negro che fece aspettare gli angeli. Un giovane manovale nero che ha l'incarico di badare ai cavalli del padrone, e di manovrare il grammofono per la bambina autistica di casa, riceve un violento calcio in fronte da un cavallo. Perde il senno e il senso della realtà.
9. Qualcuno scompiglia queste rose. Il fantasma di un bambino morto continua a frequentare la casa dove visse, e dove nel frattempo è tornata a abitare la sua compagna di giochi di quarant'anni prima.
10. La notte dei pivieri. Tre uomini ciechi si trovano in una casa dove sentono la voce e la presenza di una donna, alla quale raccontano che i pivieri hanno strappato i loro occhi perché, mentre erano ubriachi, hanno tentato di fare il verso al loro canto.
11. Monologo di Isabel mentre vede piovere su Macondo. La giovane sposa Isabel, in attesa di un bambino, assiste all'arrivo dell'inverno (che ai Caraibi è la stagione delle piogge) dalla veranda della casa familiare.
Atmosfere cupe, ambientazioni dove Nuestra Señora de la Santa Muerte la fa da padrona, Atmosfere allucinanti, personaggi allucinati, che neanche Poe …
Comprensione? Zero. Emozioni? Oltre ogni dire. Tanto da rileggere e rileggere ancora, per cercare un senso, un fil rouge … Risultato? Néant …
Ma il coinvolgimento, il nodo allo stomaco, il senso di smarrimento mi accompagnano da un episodio all’altro. Forse anche perché Nuestra Señora, con le sue veglie notturne, è stata presenza costante nella mia vita. Impalpabili, oscuri sogni che penetrano nell’abisso del mio animo.
Quando cade la tristezza in fondo al cuore, come la neve, non fa rumore...
dehorsmaisdedans, je vous remercie beaucoup.
Albus le Magicien
Tu chiamale se vuoi …
Raccolta dei primi racconti giovanili di Garcia Marquez, Nobel per la Letteratura nel 1982, scritti tra il 1947 ed il 1955, anno, quest’ultimo, fondamentale nel percorso evolutivo del genere umano.
Riporto maldestramente da Wikipedia:
1. La terza rassegnazione. Un bambino morto all'età di 7 anni continua a crescere per altri 18 nel feretro che la madre gli ha fatto costruire su misure da adulto, disteso su un tavolo in una stanza di casa.
2. L'altra costola della morte. Il protagonista si sveglia spaventato per aver sognato il fratello gemello appena morto di cancro.
3. Eva sta dentro il suo gatto. Immobile nel suo letto, una bambina pensa forse al fratello/doppio morto e sepolto in giardino.
4. Amarezza per tre sonnambuli. Tre fratelli osservano, forse, la madre perseguitata dal sonnambulismo, che hanno ospitato in casa.
5. Dialogo dello specchio. Un uomo al risveglio si guarda allo specchio mentre si rade, ricorda il fratello gemello morto.
6. Occhi di cane azzurro. È il resoconto di un sogno. Nel vedere la bellezza degli occhi grigi di una donna chiusa in una stanza, sola con lui, un uomo dice: Occhi di cane azzurro.
7. La donna che arrivava alle sei. Ogni giorno una donna non più giovane entra alle sei in punto del pomeriggio nel bar di José, mangia un piatto che lui non le fa pagare, quindi se ne va ogni volta con un uomo diverso.
8. Nabo, il negro che fece aspettare gli angeli. Un giovane manovale nero che ha l'incarico di badare ai cavalli del padrone, e di manovrare il grammofono per la bambina autistica di casa, riceve un violento calcio in fronte da un cavallo. Perde il senno e il senso della realtà.
9. Qualcuno scompiglia queste rose. Il fantasma di un bambino morto continua a frequentare la casa dove visse, e dove nel frattempo è tornata a abitare la sua compagna di giochi di quarant'anni prima.
10. La notte dei pivieri. Tre uomini ciechi si trovano in una casa dove sentono la voce e la presenza di una donna, alla quale raccontano che i pivieri hanno strappato i loro occhi perché, mentre erano ubriachi, hanno tentato di fare il verso al loro canto.
11. Monologo di Isabel mentre vede piovere su Macondo. La giovane sposa Isabel, in attesa di un bambino, assiste all'arrivo dell'inverno (che ai Caraibi è la stagione delle piogge) dalla veranda della casa familiare.
Atmosfere cupe, ambientazioni dove Nuestra Señora de la Santa Muerte la fa da padrona, Atmosfere allucinanti, personaggi allucinati, che neanche Poe …
Comprensione? Zero. Emozioni? Oltre ogni dire. Tanto da rileggere e rileggere ancora, per cercare un senso, un fil rouge … Risultato? Néant …
Ma il coinvolgimento, il nodo allo stomaco, il senso di smarrimento mi accompagnano da un episodio all’altro. Forse anche perché Nuestra Señora, con le sue veglie notturne, è stata presenza costante nella mia vita. Impalpabili, oscuri sogni che penetrano nell’abisso del mio animo.
Quando cade la tristezza in fondo al cuore, come la neve, non fa rumore...
dehorsmaisdedans, je vous remercie beaucoup.
Albus le Magicien
October 15, 2015
همه ی داستان های کوتاه پیوندی با مرگ دارند. جز داستان اول یعنی همان "زنی که هر روز رأس ساعت 6 صبح می آمد" باقی داستان ها ابهام آمیز و گنگ اند. ترجمه، البته با نظر صرف به متن فارسی ( چون من با ترجمه ی دیگری - چه فارسی چه انگلیسی - مقایسه ای نکرده ام ) ترجمه ی خوبی نیست. چه بسا بتوان گفت زیر متوسط است
تقریبا در همه ی داستان ها جز داستان اول نوعی زدگی به من دست می داد به دلیل فضای گنگ داستان و اتفاقات و حرف ها - که احتمالا ترکیب فضای ابهام آمیز خود داستان و ترجمه ی نامناسب مترجم است. اما یک ویژگی این داستان های مبهم برای من جالب بود: اینکه معمولا وقتی آخر داستانی را می خواندم یک نوع لذتی برایم پدید می آمد، انگار آخر داستان ها فضایی پدید می آمد که ابهام در آن فضا یا رنگ می باخت یا برعکس عنصر کلیدی و غیر قابل اغماض می شد
کلا به نظرم می آید اگر ترجمه ی خوبی داشت می توانست سه ستاره را بگیرد. ظاهرا چند ترجمه ی دیگر هم از این کتاب هست
بیش از همه "مشکلات ایزابل، در زیر باران های ماکوندو" رو دوست داشتم. در مرتبه ی بعد "زنی که هر روز رأس ساعت 6 صبح می آمد"، "چشمان آبی رنگ سگ" و "لک لک ها در نیمه شب" هم جالب بودند. اما کلا فضای ابهام آمیز و به تصویر کشیدن "تجربه ی مرگ" جالب بود تو همه ی داستان ها
April 24, 2017
Siento una profunda fascinación por la pluma de García Márquez. Más que admiración, creo que se ha convertido en un cariño tremendo por lo magnífico de cada línea. Cada cuento dejaba en evidencia la autenticidad de todo lo que este hombre hacía, y lo único de su persona. Es una manera de decir que su esencia se ha convertido en un punto de referencia y tiene un nivel de excelencia al que todos los autores deberían aspirar.
No es para menos que al terminar cada obra suya quede tan admirada como si fuera la primera vez que lo leo, y eso que estamos hablando de cuentos de entre los cuarenta y cincuenta, cuando aún no había sido publicada la obra que le haría notable (aunque sí el monólogo que le dio origen), y es que su esplendidez ya era evidente en este tiempo. No es para menos, claro que no, que al terminar cualquier cosa suya, por corta que sea, acabe admirada y casi extasiada por lo que acabo de leer.
Diálogo del espejo me gustó bastante.
Es curioso que en tan tempranas obras se halle tanta inclinación hacia la muerte, pero sobre todo al extraño desconocimiento de la misma, como si fuese una presencia más, como si se tratara de un amigo que ha de sentarse a tu lado a observar cómo intentas seguir con una vida que ya no tienes, o a verte experimentar cómo reaccionarás ante el inminente fin. Es una manera de explorar mundos que no existen y de mezclarlo con el volver a las raíces de los personajes en sí.
No es para menos que al terminar cada obra suya quede tan admirada como si fuera la primera vez que lo leo, y eso que estamos hablando de cuentos de entre los cuarenta y cincuenta, cuando aún no había sido publicada la obra que le haría notable (aunque sí el monólogo que le dio origen), y es que su esplendidez ya era evidente en este tiempo. No es para menos, claro que no, que al terminar cualquier cosa suya, por corta que sea, acabe admirada y casi extasiada por lo que acabo de leer.
Diálogo del espejo me gustó bastante.
Es curioso que en tan tempranas obras se halle tanta inclinación hacia la muerte, pero sobre todo al extraño desconocimiento de la misma, como si fuese una presencia más, como si se tratara de un amigo que ha de sentarse a tu lado a observar cómo intentas seguir con una vida que ya no tienes, o a verte experimentar cómo reaccionarás ante el inminente fin. Es una manera de explorar mundos que no existen y de mezclarlo con el volver a las raíces de los personajes en sí.
August 11, 2020
قصة رمزية قصيرة عن حلم متكرر لرجل وامرأة ف اماكن مختلفة من العالم ....حبيت الفكرة والمشهد الهادئ ذو الأضاءة الخافتة ورمزية الاشياء البسيطة ف المشهد 💓 ماركيز وصفه وخياله ساحر وممتع .
" - أود أن المسك الآن .
-ستفسد كل شئ.
-لم يعد مهماً ، كل ما علينا فعله هو قلب المخدة ليتسني لنا اللقاء ثانية . "
" - أود أن المسك الآن .
-ستفسد كل شئ.
-لم يعد مهماً ، كل ما علينا فعله هو قلب المخدة ليتسني لنا اللقاء ثانية . "
Read
January 30, 20234 نجوم
قصة جميلة جدًا و عذبه جدًا و فكرتها جميلة.
و مش محتاج اقول حاجة عن اسلوب ماركيز القوي الممتع
أنت الرجل الوحيد الذي لا يتذكر حين يستيقظ أي شئ مما حلم به
قصة جميلة جدًا و عذبه جدًا و فكرتها جميلة.
و مش محتاج اقول حاجة عن اسلوب ماركيز القوي الممتع
July 29, 2013
کتاب شامل 12 داستان کوتاه است و نام اصلی کتاب از روی نام یکی از همین داستانها که شاید بتوان گفت تنها داستان خوب و قابل درک کتاب است گرفته شده. اشکال از زبان نویسنده باشد یا مشکل را به گردن ترجمه ی بد این اثر بیندازیم، این کتاب، مجموعه داستان خوش خوانی به نظر نمیرسد.
داستان "زنی که هر روز، راس ساعت 6 صبح می آمد" داستان زنی است که یک روز صبح طبق عادت هر روزه اش به رستوران "خوزه" می رود ولی در این روز خاص چیزی در رفتار زن تغییر کرده است که ناشی از اتفاقات شب گذشته است. زن اسرار دارد خوزه به یاد بیاورد که وی پیش از ساعت 6 صبح وارد رستوران شده، در حالی که خوزه مطمئن است مطابق هر روز زن راس ساعت 6 به رستوران آمده است. در طی داستان متوجه میشویم قتلی توسط زن صورت گرفته است و این زمان بندی ورود به رستوران به نوعی میتواند زن را از ارتکاب آن قتل تبرئه سازد.
مثل این میماند که اکثر داستانهای این مجموعه از زبان ارواح گفته میشود، در واقع از زبان آدمهایی که مرده اند ولی خودشان این مرگ را باور ندارند. هنوز محیط اطراف را درک میکنند، حرفها را میشنوند و نسبت به همه ی اتفاقات و گفته ها واکنش نشان میدهند و باور دارند دیده میشوند و هنوز زنده اند.
مشغول گشتن درمورد اطلاعاتی پیرامون این مجموعه داستان بودم که با یک جمله ا�� مارکز در مورد زندگی برخورد کردم که خواندنش خالی از لطف نیست:
"در ۱۵ سالگی آموختم که مادران از همه بهتر می دانند و گاهی اوقات پدران هم.
در ۲۰ سالگی یاد گرفتم که کار خلاف فایده ای ندارد، حتی اگر با مهارت انجام شود. در ۲۵ سالگی دانستم که یک نوزاد، مادر را از داشتن یک روز هشت ساعته و پدر را از داشتن یک شب هشت ساعته، محروم می کند. در ۳۰سالگی پی بردم که قدرت، جاذبه مرد است و جاذبه، قدرت زن. در ۳۵ سالگی متوجه شدم که آینده چیزی نیست که انسان به ارث ببرد؛ بلکه چیزی است که خود می سازد. در ۴۰ سالگی آموختم که رمز خوشبخت زیستن، در آن نیست که کاری را که دوست داریم انجام دهیم؛ بلکه در این است که کاری را که انجام می دهیم دوست داشته باشیم.
در ۴۵ سالگی یاد گرفتم که ۱۰ درصد از زندگی چیزهایی است که برای انسان اتفاق می افتد و ۹۰ درصد آن است که چگونه نسبت به آن واکنش نشان می دهند. در ۵۰ سالگی پی بردم که کتاب بهترین دوست انسان و پیروی کورکورانه بدترین دشمن وی است. در ۵۵ سالگی پی بردم که تصمیمات کوچک را باید با مغز گرفت و تصمیمات بزرگ را با قلب. در ۶۰ سالگی متوجه شدم که بدون عشق می توان ایثار کرد اما بدون ایثار هرگز نمی توان عشق ورزید. در ۶۵سالگی آموختم که انسان برای لذت بردن از عمری دراز، باید بعد از خوردن آنچه لازم است، آنچه را نیز که میل دارد بخورد. در ۷۰ سالگی یاد گرفتم که زندگی مساله در اختیار داشتن کارت های خوب نیست؛ بلکه خوب بازی کردن با کارت های بد است. در ۷۵ سالگی دانستم که انسان تا وقتی فکر می کند نارس است، به رشد و کمال خود ادامه می دهد و به محض آنکه گمان کرد رسیده شده است، دچار آفت می شود. در ۸۰ سالگی پی بردم که دوست داشتن و مورد محبت قرار گرفتن بزرگترین لذت دنیا است. در ۸۵ سالگی دریافتم که همانا زندگی زیباست. "
داستان "زنی که هر روز، راس ساعت 6 صبح می آمد" داستان زنی است که یک روز صبح طبق عادت هر روزه اش به رستوران "خوزه" می رود ولی در این روز خاص چیزی در رفتار زن تغییر کرده است که ناشی از اتفاقات شب گذشته است. زن اسرار دارد خوزه به یاد بیاورد که وی پیش از ساعت 6 صبح وارد رستوران شده، در حالی که خوزه مطمئن است مطابق هر روز زن راس ساعت 6 به رستوران آمده است. در طی داستان متوجه میشویم قتلی توسط زن صورت گرفته است و این زمان بندی ورود به رستوران به نوعی میتواند زن را از ارتکاب آن قتل تبرئه سازد.
مثل این میماند که اکثر داستانهای این مجموعه از زبان ارواح گفته میشود، در واقع از زبان آدمهایی که مرده اند ولی خودشان این مرگ را باور ندارند. هنوز محیط اطراف را درک میکنند، حرفها را میشنوند و نسبت به همه ی اتفاقات و گفته ها واکنش نشان میدهند و باور دارند دیده میشوند و هنوز زنده اند.
مشغول گشتن درمورد اطلاعاتی پیرامون این مجموعه داستان بودم که با یک جمله ا�� مارکز در مورد زندگی برخورد کردم که خواندنش خالی از لطف نیست:
"در ۱۵ سالگی آموختم که مادران از همه بهتر می دانند و گاهی اوقات پدران هم.
در ۲۰ سالگی یاد گرفتم که کار خلاف فایده ای ندارد، حتی اگر با مهارت انجام شود. در ۲۵ سالگی دانستم که یک نوزاد، مادر را از داشتن یک روز هشت ساعته و پدر را از داشتن یک شب هشت ساعته، محروم می کند. در ۳۰سالگی پی بردم که قدرت، جاذبه مرد است و جاذبه، قدرت زن. در ۳۵ سالگی متوجه شدم که آینده چیزی نیست که انسان به ارث ببرد؛ بلکه چیزی است که خود می سازد. در ۴۰ سالگی آموختم که رمز خوشبخت زیستن، در آن نیست که کاری را که دوست داریم انجام دهیم؛ بلکه در این است که کاری را که انجام می دهیم دوست داشته باشیم.
در ۴۵ سالگی یاد گرفتم که ۱۰ درصد از زندگی چیزهایی است که برای انسان اتفاق می افتد و ۹۰ درصد آن است که چگونه نسبت به آن واکنش نشان می دهند. در ۵۰ سالگی پی بردم که کتاب بهترین دوست انسان و پیروی کورکورانه بدترین دشمن وی است. در ۵۵ سالگی پی بردم که تصمیمات کوچک را باید با مغز گرفت و تصمیمات بزرگ را با قلب. در ۶۰ سالگی متوجه شدم که بدون عشق می توان ایثار کرد اما بدون ایثار هرگز نمی توان عشق ورزید. در ۶۵سالگی آموختم که انسان برای لذت بردن از عمری دراز، باید بعد از خوردن آنچه لازم است، آنچه را نیز که میل دارد بخورد. در ۷۰ سالگی یاد گرفتم که زندگی مساله در اختیار داشتن کارت های خوب نیست؛ بلکه خوب بازی کردن با کارت های بد است. در ۷۵ سالگی دانستم که انسان تا وقتی فکر می کند نارس است، به رشد و کمال خود ادامه می دهد و به محض آنکه گمان کرد رسیده شده است، دچار آفت می شود. در ۸۰ سالگی پی بردم که دوست داشتن و مورد محبت قرار گرفتن بزرگترین لذت دنیا است. در ۸۵ سالگی دریافتم که همانا زندگی زیباست. "
January 30, 2023
إنتهيت أخيرًا من اول مجموعة قصصية ليا مع ماركيز كنت في الغالب هخلصها من عشرة أيام أو أكثر و لكن بدات أقرا رواية كبيرة حسيت أنها محتاجة كل تركيزي عشان أخلصها بسرعة لاني مش متعود علي الروايات اللي من القطع الكبير
أكثر قصة عجبتني هي القصة التي تحمل عنوان المجموعة عينا كلب أزرق قصة بديعة جدًا و تملئ روحك سكينة
و المجموعة كلها عمومًا أكثر من رائعة و صدقوا أو لا تصدقوا عجبني ماركيز في القصص القصيرة أكثر من رواد القصص القصيرة أمثال تشيخوف
لان ماركيز أسلوبه السردي متغير دائمًا مش ثابت علي نمط واحد و أفكاره جميلة و مش تقليدية و أغلبها مش واقعي أصلًا..
أكثر قصة عجبتني هي القصة التي تحمل عنوان المجموعة عينا كلب أزرق قصة بديعة جدًا و تملئ روحك سكينة
و المجموعة كلها عمومًا أكثر من رائعة و صدقوا أو لا تصدقوا عجبني ماركيز في القصص القصيرة أكثر من رواد القصص القصيرة أمثال تشيخوف
لان ماركيز أسلوبه السردي متغير دائمًا مش ثابت علي نمط واحد و أفكاره جميلة و مش تقليدية و أغلبها مش واقعي أصلًا..
August 20, 2020
Ne pamtim da sam duže čitala jednu knjigu.
Prve dve priče razvlačila sam nekoliko meseci, da bih ostatak knjige pročitala za noć, kad sam konačno odlučila da ostavim sve druge planove i posvetim se pravoj vrsti odmora.
Prve dve priče razvlačila sam nekoliko meseci, da bih ostatak knjige pročitala za noć, kad sam konačno odlučila da ostavim sve druge planove i posvetim se pravoj vrsti odmora.
December 14, 2020
مشهد رسمته في عقلي بدءا من نيران الموقد وصولا لرائحة النسيم التي هبت بمجرد فتح الباب ... من ميزة الكاتب الممتاز ان يحفز المخيلة .. ان تقرأ بقلبك وعقلك
May 27, 2013
Resulta curioso que un joven García Márquez, - estos cuentos están escritos entre los años 40 y principios de los 50 - , esté tan obsesionado con la muerte, los sueños y los gemelos. Muy probablemente marcado por el imaginario popular, los muertos de estos cuentos no saben que están muertos y siguen creciendo o buscan cuerpos donde seguir viviendo o se confunden con el hermano gemelo o se niegan al llamado del hombre misterioso para formar parte de un coro. Sueños de enamorados que nunca se encuentran, porque el hombre al despertar no recuerda la clave que le permitirá identificar a su amada, que ella se empeña en escribir en todas las superficies a su alcance (Ojos de Perro Azul),
La maestría de García Márquez ya está presente en estos cuentos, aunque carecen del humor y sentido del absurdo que caracterizaría la obra que lo haría famoso.
La maestría de García Márquez ya está presente en estos cuentos, aunque carecen del humor y sentido del absurdo que caracterizaría la obra que lo haría famoso.
December 14, 2020
"يا للغرابة من المؤكد أننا ألتقينا قبلا في أحلام أخرى
أود أن ألمسكِ الآن
ستفسد كل شيء
لم يعد مهماً كل ما علينا فعله هو قلب الوسادة ليتسنى لنا اللقاء ثانية"
قصة قصيرة عن رجل وامرأة يحب كلا منهما الآخر، يلتقيان كثيراً في حلم مشترك يجمع روحيهما... حلمهما هادئ جميل..شعرتني هناك داخل الغرفة
هي تحبه وهو يحبها...يجمعهما خيط ذكرى لا تنقطع "عنيا كلب ازرق"، هما عنينها هي كما رأتهما عينيه هو، هي لا تنسى كيف رأها هو، وهو لا يكف عن رؤيته�� ببهائها مهما مر الزمن.
هو يحبها وهي تحبه ولا تمل البحث عنه....لكنهما ينسيان حلمهما
ما إن يستفيقا ليفرض الواقع قيوده حتى يتبخر كل شيء
بل أظنهما يتناسيان...يهرب كل منهما خلف أسواره مختبأ من مخاوفه
"لا تفتح هذا الباب.... إن الرواق مليئ بالأحلام المبهمه
وما أدراكِ
لأني كنت هناك بالفعل، لكني عدت حين اكتشفت أني نائمه على قلبي
على أي حال يجب أن أغادر...في الغد سأتذكركِ بهذا، عندما أسير وارى امرأة تكتب على الجدران 'عينا كلب ازرق'
رغم ذلك لن تتذكر شيئاً..أنت الرجل الوحيد الذي لا يتذكر شيئاً مما حلم به"
أود أن ألمسكِ الآن
ستفسد كل شيء
لم يعد مهماً كل ما علينا فعله هو قلب الوسادة ليتسنى لنا اللقاء ثانية"
قصة قصيرة عن رجل وامرأة يحب كلا منهما الآخر، يلتقيان كثيراً في حلم مشترك يجمع روحيهما... حلمهما هادئ جميل..شعرتني هناك داخل الغرفة
هي تحبه وهو يحبها...يجمعهما خيط ذكرى لا تنقطع "عنيا كلب ازرق"، هما عنينها هي كما رأتهما عينيه هو، هي لا تنسى كيف رأها هو، وهو لا يكف عن رؤيته�� ببهائها مهما مر الزمن.
هو يحبها وهي تحبه ولا تمل البحث عنه....لكنهما ينسيان حلمهما
ما إن يستفيقا ليفرض الواقع قيوده حتى يتبخر كل شيء
بل أظنهما يتناسيان...يهرب كل منهما خلف أسواره مختبأ من مخاوفه
"لا تفتح هذا الباب.... إن الرواق مليئ بالأحلام المبهمه
وما أدراكِ
لأني كنت هناك بالفعل، لكني عدت حين اكتشفت أني نائمه على قلبي
على أي حال يجب أن أغادر...في الغد سأتذكركِ بهذا، عندما أسير وارى امرأة تكتب على الجدران 'عينا كلب ازرق'
رغم ذلك لن تتذكر شيئاً..أنت الرجل الوحيد الذي لا يتذكر شيئاً مما حلم به"
April 30, 2020
نه چندان دلچسب
March 1, 2022
من قلم مارکز رو دوست دارم… ولی… فکر کنم چون اوایل نویسندگیش بوده این کتاب اینطوری شده… نه؟؟ مطمئنم خودش هم این مجموعه داستان هاش رو دوست نداشته…
April 7, 2019
Ma senza che ce ne accorgessimo, la pioggia stava penetrando troppo a fondo nei nostri sensi.
November 18, 2016
وقتی برای انتخاب کتاب به سراغ قفسهی کتابها رفتم به نظرم انتخاب یک کتاب از مارکز یک امر پسندیده و عقلانی بود، کتاب را برداشتم و شروع کردم.
اولین چیزی که نظرم را بهشدت جلب کرد این بود که کتاب بدون هیچ مقدمه و مؤخره ایست، یعنی نه نویسنده، نه ناشر و نه مترجم هیچ متنی را بهعنوان مقدمه یا چیزی شبیه به آن برای کتاب ننوشتند و تنها ناشر انگاری احساس وظیفه کرده بود در این میان و گاهشمار زندگی مارکز را به شکل خندهدار و بیربطی اول کتاب گذاشته بود تا صرفاً کاری انجام داده باشد. این گاهشمار به شکل زنندهای سرد، بیروح، بیربط بود و درعینحال همین متن خشک کپی شده از اینطرف و آنطرف بهطور غیرقابل وصفی «از سر باز کنی» نوشته شده بود. اشتباهات تایپی، نگارشی و حروفچینی این حس را القا میکرد که ناشر کمترین و کمترین ارزشی برای خواننده قائل نیست و تنها هدفش چاپ کردن یک کتاب بوده.
اوج خلاقیت ناشر آنجا نمود پیدا میکند که بعد از یازده صفحه گاهشمار مضحک و خشک برای کتاب «فیدل و من» تصمیم میگیرد که پینوشتی به این شکل بگذارد «منظور از فیدل کاسترو میباشد» بدون هیچ علامت نگارشیای و غمانگیزتر آنجاست که این پینوشت تنها ��کی از سه پینوشت کتاب است و در تمامی کتاب تنها و تنها سه پینوشت وجود دارد، یکی در صفحهی آخر گاهشمار که ناشر نوشته، یکی در اواسط کتاب توسط نویسنده و آخری در اواخر کتاب که توسط ویراستیار نوشتهشده و اگر کتاب ادامه پیدا میکرد چهبسا که حروفچین و طراح جلد و بقیه هم موظف میشدند یک پینوشت برای کتاب ارائه کنند.
بهسرعت از قسمت نامید کنندهی اول گذشتم تا به متن اصلی برسم و تنها چیزی که گیرم آمد یک ترجمهی بهشدت بد، ماشینی و پر از اشتباهات فاحش بود. بهقدری ترجمهی کتاب مبهم و ناخوانا بود که یک دیالوگ نیاز به چند بار خوانش داشت تا شاید چیز قابلفهمی از آن دستگیرم شود.
درنهایت بیش از بیست صفحه طاقت نیاوردم و تنها عایدی امروزم از این کتاب این بود که هیچگاه از آرایابان و ترجمههای نیکتا تیموری تحت هیچ شرایطی استفاده نکنم.
قسمتی از ترجمه در صفحات اول کتاب:
-حتا تمامی زنها هم با میلیونها پزو، نمیتوانند وقار و بزرگی تو را جانشین شوند.
پشتش را به زن کرد و در برابر خویش مشغول تمیز کردن قفسهها شد
اولین چیزی که نظرم را بهشدت جلب کرد این بود که کتاب بدون هیچ مقدمه و مؤخره ایست، یعنی نه نویسنده، نه ناشر و نه مترجم هیچ متنی را بهعنوان مقدمه یا چیزی شبیه به آن برای کتاب ننوشتند و تنها ناشر انگاری احساس وظیفه کرده بود در این میان و گاهشمار زندگی مارکز را به شکل خندهدار و بیربطی اول کتاب گذاشته بود تا صرفاً کاری انجام داده باشد. این گاهشمار به شکل زنندهای سرد، بیروح، بیربط بود و درعینحال همین متن خشک کپی شده از اینطرف و آنطرف بهطور غیرقابل وصفی «از سر باز کنی» نوشته شده بود. اشتباهات تایپی، نگارشی و حروفچینی این حس را القا میکرد که ناشر کمترین و کمترین ارزشی برای خواننده قائل نیست و تنها هدفش چاپ کردن یک کتاب بوده.
اوج خلاقیت ناشر آنجا نمود پیدا میکند که بعد از یازده صفحه گاهشمار مضحک و خشک برای کتاب «فیدل و من» تصمیم میگیرد که پینوشتی به این شکل بگذارد «منظور از فیدل کاسترو میباشد» بدون هیچ علامت نگارشیای و غمانگیزتر آنجاست که این پینوشت تنها ��کی از سه پینوشت کتاب است و در تمامی کتاب تنها و تنها سه پینوشت وجود دارد، یکی در صفحهی آخر گاهشمار که ناشر نوشته، یکی در اواسط کتاب توسط نویسنده و آخری در اواخر کتاب که توسط ویراستیار نوشتهشده و اگر کتاب ادامه پیدا میکرد چهبسا که حروفچین و طراح جلد و بقیه هم موظف میشدند یک پینوشت برای کتاب ارائه کنند.
بهسرعت از قسمت نامید کنندهی اول گذشتم تا به متن اصلی برسم و تنها چیزی که گیرم آمد یک ترجمهی بهشدت بد، ماشینی و پر از اشتباهات فاحش بود. بهقدری ترجمهی کتاب مبهم و ناخوانا بود که یک دیالوگ نیاز به چند بار خوانش داشت تا شاید چیز قابلفهمی از آن دستگیرم شود.
درنهایت بیش از بیست صفحه طاقت نیاوردم و تنها عایدی امروزم از این کتاب این بود که هیچگاه از آرایابان و ترجمههای نیکتا تیموری تحت هیچ شرایطی استفاده نکنم.
قسمتی از ترجمه در صفحات اول کتاب:
-حتا تمامی زنها هم با میلیونها پزو، نمیتوانند وقار و بزرگی تو را جانشین شوند.
پشتش را به زن کرد و در برابر خویش مشغول تمیز کردن قفسهها شد
April 3, 2023
حقیقتا نوشتن از این مجموعه داستان برام سخته.
سبکِ رئالیسمجادوییِ مارکز، آدم رو وسط یکی از عجیبترین دنیاهای ممکن و ناممکن میکشونه.
در عینِ حالی که از اون دنیا لذت میبری، میونِ دریای وَهم و غریبی غرق میشی.
از اوایلِ کتاب لذت نمیبردم اما رفتهرفته با زمان و مکانِ موهوم داستانها یکی شدم.
ولی با این حال اون حسی که از رمانهای مارکز گرفتم و لذتی که ازشون بردم رو اینجا حس نکردم. شاید بهخاطرِ این بود که با داستانهای کوتاه ارتباطِ زیادی نمیگیرم.
.
کتاب شامل 10 داستان کوتاه بود که وجه اشتراک همهشون مرگ بود. فضای هر داستان با دیگری متفاوت بود ولی تاریکی و اندوه رو که انگار توی هوا شناور بود رو میشد توی تکتک اونها حس کرد.
.
از بین این ده داستان، من "شب شاهینها" رو بیشتر دوست داشتم که روایتِ سه مرد بود که چشمهاشون توسط شاهینها از کاسه در اومده بود و حین خوندن دقیقا اون حسِ گنگی رو که اونها بدون چشم از فضای اطرافشون داشتن رو حس میکردم. بدون نور، تنها و گیج.
.
حسم نسبت به هر یک از داستانها متفاوت بود. به طوریکه بعضی رو درک نکردم و بعضی رو در آغوش کشیدم.
اما رئالیسم جادویی بیشتر از همه در داستان "چشمهای سگ آبیرنگ" نمایان بود که دو نفر بدون اینکه هم رو بشناسند همدیگر رو در خواب میدیدند.
و فراموشنشدنیترین شخصیت برای من، شخصیت اصلیِ "غم و اندوه برای سه خوابگرد" بود که دیگر هرگز لبخند نزد...
.
برشی از کتاب:
گفت: "گاه حس میکنم وجودم از فلز ساخته شده است." لحظهای سکوت کرد.
گفتم: "گاه توی خواب تو را به صورت مجمسهی کوچک برنزی دیده بودم در گوشهی یک موزه. شاید برای همین احساس سرما میکنی."
گفت: "گاهی اوقات وقتی روی قلبم میخوابم حس میکنم تمام وجودم خالی میشود و پوستم به ورقه فلزی تبدیل میشود. آنوقت زمانی که خون در رگهایم جاری میشود، درست به این میماند که یک نفر با بند انگشت روی شکمم ضربه میزند و صدای مس به گوشم میرسد. درست مثل اینکه به قول تو از فلز ساخته شده باشم."
سبکِ رئالیسمجادوییِ مارکز، آدم رو وسط یکی از عجیبترین دنیاهای ممکن و ناممکن میکشونه.
در عینِ حالی که از اون دنیا لذت میبری، میونِ دریای وَهم و غریبی غرق میشی.
از اوایلِ کتاب لذت نمیبردم اما رفتهرفته با زمان و مکانِ موهوم داستانها یکی شدم.
ولی با این حال اون حسی که از رمانهای مارکز گرفتم و لذتی که ازشون بردم رو اینجا حس نکردم. شاید بهخاطرِ این بود که با داستانهای کوتاه ارتباطِ زیادی نمیگیرم.
.
کتاب شامل 10 داستان کوتاه بود که وجه اشتراک همهشون مرگ بود. فضای هر داستان با دیگری متفاوت بود ولی تاریکی و اندوه رو که انگار توی هوا شناور بود رو میشد توی تکتک اونها حس کرد.
.
از بین این ده داستان، من "شب شاهینها" رو بیشتر دوست داشتم که روایتِ سه مرد بود که چشمهاشون توسط شاهینها از کاسه در اومده بود و حین خوندن دقیقا اون حسِ گنگی رو که اونها بدون چشم از فضای اطرافشون داشتن رو حس میکردم. بدون نور، تنها و گیج.
.
حسم نسبت به هر یک از داستانها متفاوت بود. به طوریکه بعضی رو درک نکردم و بعضی رو در آغوش کشیدم.
اما رئالیسم جادویی بیشتر از همه در داستان "چشمهای سگ آبیرنگ" نمایان بود که دو نفر بدون اینکه هم رو بشناسند همدیگر رو در خواب میدیدند.
و فراموشنشدنیترین شخصیت برای من، شخصیت اصلیِ "غم و اندوه برای سه خوابگرد" بود که دیگر هرگز لبخند نزد...
.
برشی از کتاب:
گفت: "گاه حس میکنم وجودم از فلز ساخته شده است." لحظهای سکوت کرد.
گفتم: "گاه توی خواب تو را به صورت مجمسهی کوچک برنزی دیده بودم در گوشهی یک موزه. شاید برای همین احساس سرما میکنی."
گفت: "گاهی اوقات وقتی روی قلبم میخوابم حس میکنم تمام وجودم خالی میشود و پوستم به ورقه فلزی تبدیل میشود. آنوقت زمانی که خون در رگهایم جاری میشود، درست به این میماند که یک نفر با بند انگشت روی شکمم ضربه میزند و صدای مس به گوشم میرسد. درست مثل اینکه به قول تو از فلز ساخته شده باشم."
October 7, 2015
Con la muerte como tema principal en la mayoría de los cuentos, Gabriel García Márquez destaca en varios de ellos con espíritus que vuelven al origen de sus días, muertos vivientes que recuerdan hermosos tiempos de antaño o mundos oníricos dentro de lo cotidiano que tiene la realidad. Me gustaron "La otra costilla de la muerte", "Diálogo del espejo", "Eva está dentro de su gato" y "La noche de los alcaravanes". Párrafo aparte para el cuento que daría origen a Cien años de soledad: "Monólogo de Isabel viendo llover en Macondo", de 1955.
Displaying 1 - 30 of 538 reviews